Pas Luftës së Dytë Botërore, Shqipëria ndodhej nën ndikimin e fuqishëm të Jugosllavisë së Titos.
Marrëdhëniet mes dy udhëheqësve, Enver Hoxha dhe Josip Broz Tito, ishin në fillim shumë të afërta.
Tito i propozoi Hoxhës që Shqipëria të bëhej pjesë e Federatës Jugosllave, në një bashkim të plotë politik dhe ekonomik.
Enver Hoxha e konsideroi këtë si një mundësi strategjike, por me shumë kujdes dhe dyshime.
Në vitin 1946, u nënshkruan disa marrëveshje dypalëshe për bashkëpunim të ngushtë mes dy vendeve.
Hoxha madje i shkroi një letër Titos, duke kërkuar sqarime dhe udhëzime për hapat drejt bashkimit.
Megjithatë, mosbesimi mes dy liderëve u rrit me kalimin e kohës, sidomos për shkak të qasjes dominues të Titos.
Në vitin 1948, pas prishjes së Titos me Stalinin, Hoxha mori anën e Bashkimit Sovjetik dhe refuzoi bashkimin.
Kjo solli përkeqësimin e marrëdhënieve dhe dëbimin e specialistëve jugosllavë nga Shqipëria.
Ngjarja konsiderohet një nga momentet kyçe që formësuan rrugën e izolimit të Shqipërisë në dekadat që pasuan.