Rrethanat e jetës, stresi dhe përvojat personale shpesh i pengojnë prindërit të bëjnë gjithmonë më të mirën e tyre, por me disa sjellje të thjeshta, mund t’i tregoni qartë fëmijës suaj se është i dashur dhe i sigurt, pa pasur nevojë t’ia thoni.
Konsulentja e zhvillimit personal Mitzi Bockmann thekson se fëmijët duan të dëgjohen, jo vetëm të dëgjohen, por edhe të kuptohen. Siç shpjegon ajo, kur fëmijët e saj ishin të vegjël, shtëpia e tyre ishte gjithmonë plot me miqtë e tyre, dhe vetëm më vonë e kuptoi se arsyeja nuk ishin ëmbëlsirat që piqte, por fakti që dinte t’i dëgjonte.
Fëmijët shpesh kanë shumë për të thënë, por të rriturit janë të preokupuar me problemet dhe përgjegjësitë e tyre, kështu që shpesh humbasin gjërat më të rëndësishme. Edhe pse disa nga historitë e fëmijëve mund të duken të parëndësishme, ndonjëherë një fjali e vetme përmban atë që ju duhet vërtet të dëgjoni. Të jesh i pranishëm, të lësh telefonin dhe të përqendrosh vëmendjen te fëmija yt është një nga shenjat më të rëndësishme të dashurisë.
Bockmann kujton edhe fëmijërinë e saj, kur fëmijët kishin më shumë liri, kur dilnin më shumë jashtë, luanin me orë të tëra, binin, pisheshin dhe mësonin përmes lojës. Në të kundërt, fëmijët e sotëm shpesh janë të mbimbrojtur dhe të mbingarkuar me aktivitete, gjë që krijon ankth dhe një ndjenjë presioni për shumë njerëz.
Është e rëndësishme t’u lejohet fëmijëve të përjetojnë lirinë pa kontroll të vazhdueshëm, pasi përvoja të tilla janë thelbësore për zhvillimin e vetëbesimit dhe zgjuarsisë. Prindërit mund të jenë ende të përfshirë, duke ofruar siguri, mbështetje dhe hapësirë për lojë, por pa pasur nevojë për mbikëqyrje.
Përmes punës së saj, Mirtzi Bockmann thekson se has prindër që reagojnë në mënyrë të papjekur, të lënduar dhe të zemëruar ndaj momenteve të rebelimit të fëmijëve. Ajo citon shembullin e një nëne që i përjetoi personalisht shpërthimet e dhunshme të vajzës së saj, në vend që t’i shihte ato si një shenjë se fëmija po kalonte vështirësi emocionale.
Fëmijët kanë nevojë për një prind të qetë, të dhembshur dhe të qëndrueshëm. Pra, në vend që të reagoni në mënyrë të papjekur, Bockmann këshillon të reagoni me durim dhe butësi. Kjo nuk do të thotë të dorëzoheni, por përkundrazi t’i ofroni fëmijës një ndjenjë sigurie mbi të cilën mund të mbështetet për t’u qetësuar dhe për të zhvilluar stabilitet emocional.
Për më tepër, besimi prindëror tek një fëmijë i jep atij forcën për të besuar në vetvete. Mbështetja prindërore inkurajon zhvillimin e qëndrueshmërisë dhe vetëbesimit, ndërsa mungesa e mbështetjes mund të çojë në ndjenja pasigurie dhe ankthi.
Bockmann thekson se fëmijët e saj gjithmonë kanë ditur t’i vënë ato në plan të parë. Kjo ndonjëherë nënkuptonte sakrifikimin e karrierave, marrëdhënieve ose planeve personale, por në këmbim fëmijët fitonin një ndjenjë sigurie të paçmuar.
Për një fëmijë, ky lloj sigurie është themeli i shëndetit emocional. Prania prindërore, jo vetëm fizike, por edhe emocionale, i jep fëmijës stabilitetin që i nevojitet për t’u zhvilluar në një person me vetëbesim