Gazetari Roland Qafoku, sot i ftuar në emisionin “Breaking” me Xhoi Malësia në Top News, ndau një rrëfim tepër personal dhe prekës për ndarjen e parakohshme nga jeta të Artur Zhejit. Në fjalët e Qafokut qëmban ngrohtësi e nostalgji, kjo ndër të tjera edhe për shkak të njohjes së gjatë mes Zhejit dhe kryeministrit Edi Rama.
Sipas Qafokut, “Rama ishte një ndër miqtë e tij më të afërt.” Një lidhje që daton që nga koshku i shkollës, siç vetë Zheji ia përmendte në një intervistë me të. Ai kujtoi me nostalgji një episod që tregon thellësinë e marrëdhënies së tyre. Siç rrëfen Qafoku:
“Ka qenë koha kur Rama ishte në shkollë, teksa Zheji ishte pak më i madh se ai. Zhejin e kishin përjashtuar nga shkolla dhe ndërkohë vijonte të shoqërohej me Ramën. Prindërit e këtij të fundit ishin të shqetësuar sepse thoshin që ’djali ynë po merr rrugë të keqe’. Kishin frikë se e përjashtonin edhe Ramën. Ata takuan Zhejin dhe i thanë ‘Hiq dorë nga miqësia me djalin tonë’. Kjo pastaj u kalua dhe ata mbetën miq të mirë.”
Ky tregim pasqyron sinqeritetin e një lidhjeje të vërtetë, si dhe prishjen e barrierave sociale – në një kohë kur lidhjet mes njerëzve mund të dëmtoheshin nga paragjykime dhe prirje për t’i shmangur miqtë që mund të perceptoheshin si rrezik potencial.
Në kuadër të këtij rrëfimi, Qafoku vuri në dukje se reagimi i Ramës për ndarjen nga jeta të mikut të tij të vjetër ishte “plot kode” – një heshtje që zgjati mesazh, përtej fjalëve të thëna. Kujtimet e këtij episodi nuk janë vetëm nostalgji por dhe një dritare që tregon se miqësitë e vërteta kalojnë provat kohore.
Artur Zheji, i njohur për analizat e thella dhe stilin e tij të veçantë mediatik, ishte një nga figurat më të respektuara në fushën mediatike shqiptare. Lidhja e tij me Ramën ishte subjekt diskutimesh që shpesh u trajtuan me kujdes. Kjo histori tregon jo vetëm poetikisht, por edhe njerëzisht, një anë tjetër të marrëdhënieve të ndërsjella në botën publike.
Ndërkohë, ndarja e Zhejit ka shkaktuar një valë ngushëllimesh, homazhesh dhe reflektimi për trashëgiminë e tij profesionale dhe personale. Qafoku, përmes këtij rrëfimi, sjell në pah se pas çdo emri publik që na mërzitet, fshihet një histori e gjatë me njerëz që kanë ndërtuar jetë dhe marrëdhënie të veçanta. Ai fton publiku që të rikthejë kujtesën jo vetëm tek zëri në ekran, por edhe tek njeriu që e artikuloi atë – me të gjitha nuancat e tij.